Daar ben ik weer. Voor degenen die zich zorgen maakten na mijn vorige blog: zoals verwacht, gaat het weer goed met me. Bedankt voor jullie medeleven en gebeden!
De laatste tijd ontdek ik steeds dezelfde klacht: we missen de kerk. Ieder op zijn eigen manier. Elk karakter, elk persoon, heeft andere wensen en behoeften, en haalt iets anders uit een kerkdienst. Dat vind ik mooi, we zijn allemaal uniek en prachtig geschapen door God!
De een volgt trouw de streamingdienst van Rijnwaarde, de ander kijkt liever Mozaïek, weer een ander lukt het niet om een dienst te kijken, in de hectiek van het gezin en het verlangen naar een rustdag. Ik val in de laatste categorie, maak je geen illusies.
Een verlangen, diep van binnen, om God te ontmoeten
Waar mijn gedachten eindelijk op uitkwamen is dit: als er geen fysieke kerkdienst meer is, als er geen ontmoetingen in de kerk meer zijn, hoe houden wij God dan in ons leven? Zijn wij afhankelijk van de kerk om te kunnen geloven? Of is geloven een verlangen, diep van binnen om God te ontmoeten, te kennen, om Hem lief te hebben die groter is dan al het andere in ons leven? En wat heb je daarvoor over?
Ons leven is hectisch, dat is zeker: we zijn druk met werk, kinderen in huis, sporten (of in elk geval gezond blijven in coronatijd). En we laten ons daar makkelijk door meesleuren en ons opslokken. Maar hebben we niet geleerd dat God bovenaan moet staan? Boven onze man (Onze echtgenoten zijn ook fantastisch!! En laten heel veel zien wat onvoorwaardelijke liefde betekent!!), boven onze kinderen, boven onze vrienden, boven de sleur van ons leven.
Hoe is je relatie met God?
Er is niet één manier om God bovenaan te zetten. We zijn allemaal uniek, niet alleen in wat we uit een kerkdienst halen, maar ook in hoe we onze relatie met God inrichten. Maar hebben wij onze relatie met God wel ingericht? Of laten we het op onze beloop?
Ik denk dat deze tijd, waarin de kerk wat verder weg staat, het moment is om na te denken over onze relatie met God. Waar staan we eigenlijk? Als we er zelf iets voor moeten doen, er voor moeten vechten om onze relatie levend te houden, vechten we er dan wel voor? Of zitten we in de wachtkamer te wachten tot de kerk weer open gaat, en hopen we dan dat ons geloof nog altijd hetzelfde zal zijn?
Vechten
Vechten hoeft niet alleen hè. Als het je zelf niet lukt, zoek een maatje. Iemand om regelmatig mee te wandelen. Tijdens een wandeling kun je heerlijk ongedwongen over je geloof praten, een bijbeltekst bespreken, samen bidden. Ik noem maar een voorbeeld.
Als introvert vecht ik prima in mijn eentje. Ik probeer regelmatig bijbel te lezen en te bidden, stil te worden voor God. Ik heb ook een schrijfboekje erbij, om wat gedachten weg te schrijven die in me opkomen. Dat lukt me niet elke dag, maar wel minstens drie keer in een week. En ik vind het heerlijk (behalve als ik me depri voel, dan lijkt het alsof ik tegen een muur praat, maar volharden is ook een zegen). Even stilstaan bij het feit dat God er is. Nadenken over wat Hij tegen mij zegt, door de Bijbel, of een stukje dat ik lees in een boekje. Vertellen waar ik mee zit, vragen wat Hij tegen mij wil zeggen. Vrede ontvangen voor de dag.
Wachtkamer
Vervangen we dan een kerkdienst? Nee, een kerkdienst is onvervangbaar, in mijn beleving. In dat opzicht zitten we allemaal in de wachtkamer. Maar de vraag is: doen we iets of doen we niets in deze wachtkamer? Bereiden we ons voor op de tijd dat alles weer kan, of wachten we, en wachten we, en wachten we…
Hoe vecht jij om God in je leven te houden?
