… om aan gevangenen hun vrijlating bekend te maken {heeft Hij Mij gezonden}
Jesaja 61:1 en Lucas 4:18
Het zal wel goed komen
Het voelt nog maar kort geleden dat ik gevangen zat. De tralies waren om me heen geplaatst, zonder dat ik er zelf erg in had. Ik had een droom voor deze wijk, maar was onderweg naar de vervulling vermoeid geraakt, teleurgesteld en ontmoedigd. Ik schaamde me, voelde me schuldig, ik was hoogmoedig geweest en trots. Al had ik dat op het moment niet door. Ik had bijvoorbeeld het aanbod van een lieve zus afgeslagen die voor ons project wilde vasten, omdat ik haar niet teveel wilde belasten. ‘Het zal wel goed komen’, dacht ik, ‘God had het toch laten zien, dan zal Hij het ook doen’. Zij wist wat afhankelijkheid betekende en leefde het mij voor. Ik had nog veel te leren.
Ik was onbruikbaar, dacht ik
De droom kwam voor een groot deel uit. Prijs God hiervoor! Een rol voor mij zat hier niet in. Ik kan er nu om glimlachen en ben er dankbaar voor. Maar toen was ik in tweestrijd. Ons leven kreeg nieuwe wending in werk en gezin. Enerzijds had ik er rust en vrede bij en vertrouwde ik op God. Anderzijds was er dat knagende gevoel diep van binnen: ik begreep niet wat er gebeurde en waarom. Soms sloeg de twijfel toe en uiteindelijk groeide de overtuiging dat ik had gefaald, God en mensen had teleurgesteld en onbruikbaar was geworden in Zijn Koninkrijk.
Spoedeisende hulp
Eind 2018 kreeg ik mijn ‘genadeklap’. Ik werd heel snel, heel ziek. Op de spoedeisende hulp kreeg ik een bijna-dood-ervaring. Gek genoeg was het een van de mooiste ervaringen van mijn leven. Ik voelde zoveel liefde, rust, vrede, acceptatie en pure genade. Het raakte mijn diepste verlangen en stilde de honger van mijn ziel. Alles in mij wilde op deze plek blijven, tot rust komen en meer ontdekken. Maar toen ik de keuze kreeg: ‘Wil je blijven of ga je terug’ wist ik dat mijn tijd op aarde nog niet vol was.
Ik mis ons
Gesterkt door deze ervaring besloot ik dat het anders moest. Ik moest gezonder leven, voldoende rust pakken, luisteren naar mijn lichaam. Maar in de context van mijn leven was niets veranderd: de druk van leven en de slapeloze nachten drukten nog even zwaar. En hoewel ik snel was hersteld, bleef ik nog lange tijd fysiek en emotieel uitgeput. Ik zakte nu nog dieper weg dan daarvoor. Angst greep me soms om het hart en het leven viel me zwaar. Ik had het eigenlijk wel gezien hier. Vermoeid, verzwakt en gevangen verzuchtte ik naar God: ‘Ik mis ons’.
En direct klok het: ‘Ik ook’. Ik had geen antwoord verwacht. Het was al zo lang stil. Hij miste mij ook? Ik was verrast. De tijd dat we zo vertrouwd met elkaar omgingen en avonturen beleefden, God miste dat ook? Waarom was Hij dan zo stil?
Prioriteiten
Ik besloot de eerstevolgende 40-dagentijd te vasten. Hij hielp me mijn prioriteiten op orde brengen. En je raad het al: daar zat beduidend meer tijd met Hem bij. Eerder hield ik mezelf voor dat ik te moe was om bijbel te lezen, de letters dansten voor mijn ogen als ik een poging deed. Maar nu ik wist dat God mij miste, had ik een doel voor ogen en lukte het vaak prima (en zo niet dan was er wel een mooie podcast).
De Waarheid in de ogen kijken
Het was fijn om meer tijd met Hem door te brengen. Toch bleven de eerste maanden nog veel vragen onbeantwoord en zat ik nog steeds gevangen. Tot de zomer aanbrak en ik een preek hoorde die alle tralies die mij zo lang gevangen hadden gehouden in de spotlights zette. Leugens waar ik in was gaan geloven, gedrag dat ik was gaan vertonen, emoties waar ik me door had laten leiden. En het besef drong tot me door dat al die tijd dat ik gevangen zat, de deur van mijn gevangenis open had gestaan. De overwinning was allang behaald, het bolwerk verslagen. Ik moest alleen de Waarheid in de ogen kijken. Ik had het nooit gedurfd, steeds ontweken.
Ik was bang mezelf tegen te komen, maar ik zag Hem. De liefde, vrede, acceptatie, rust en pure genade die ik op de spoedeisende hulp had ervaren, bleken ook hier en nu beschikbaar. Ik heb gehuild, beleden
en de Waarheid omarmd. Het was best een hobbel:
(ik moest sterven aan het laatste stukje van mezelf. Maar Zijn wijd uitgestrekte armen van genade en de liefdevolle omhelzing raken me nog steeds diep.
Zullen we het samen doen?
Achteraf is het dal van diepe duisternis waar ik doorheen ging, een dierbare plek geworden. Daar heb ik Zijn hart leren kennen. Daar heb ik Hem leren vertrouwen. Daar heb ik geleerd in afhankelijkheid te leven. Het is een periode waar ik nu vreugde in vind. De omstandigheden zijn nog nauwelijks veranderd, maar ik wel. Hij heeft mij bevrijd en dat maakt alles anders. Ik voel me nog vaak zwak en moe. Maar in Hem vind ik kracht. Ik weet: Hij is erbij, Hem loopt niets uit de hand. Ik hoef Hem niet te vragen mij te helpen. Hij nodigt mij elke ochtend uit: ‘Zullen we het samen doen?’ Wat een zegen en rust als Hij voor gaat. Soms maken we uitstapje naar het oerwoud van mijn emoties (ik blijf een gevoelig persoon). Ik vind ze niet leuk, maar ze vormen en helen wel.
Ik draag deze periode als een gedenksteen met me mee. Ik hoop dat als een nieuw dal zich aandient, ik mezelf niet opnieuw verlies in mijn emoties, ik me niet weer gevangen laat zetten, maar vertrouw op Zijn hart, Hem rustig volg en als het te zwaar wordt, mezelf door Hem laat dragen.
