Lieve vrouwen,
Ik had beloofd iets te delen over mijn tijd alleen. Het duurde even, ik moet me er altijd toe zetten om te gaan zitten en schrijven. Ik vind mezelf niet echt een schrijfster, ik praat liever. Daarnaast zijn alle computers tegenwoordig bezet in dit huis, waarschijnlijk wel herkenbaar. Mijn tijd alleen heb ik gebruikt om na te denken over het afgelopen jaar, wat heftig begonnen was met een borstoperatie. En ik heb me teruggetrokken in een Bed & Breakfast om tien dagen te vasten en te bidden.
Terugblik: borstkanker
Begin januari 2020 had ik mijn borstoperatie, nu alweer een jaar geleden. Toen hoopte ik dat ik over een jaar kon zeggen dat ik mezelf weer energiek voelde, dat het een goede keus was geweest wat ik had gedaan, en dat kon alleen de Heer weten. Ik moest het echt volledig bij Hem leggen en luisteren naar Zijn zachte stem. Daarop kan ik nu Amen zeggen en ik dank de Heer dat Hij mij altijd bijstaat en mijn Leidsman is.
Trots op mijn vrouwelijkheid
Ik had een voorstadium van borstkanker. Het eerste wat ze tegen me zeiden was: 'Je gaat er niet aan dood.' Nou, dat vond ik een troost. Maar de consequenties waren wel heftig, als vrouw helemaal. Er moest een groot stuk uit mijn borst gehaald worden waar de woekerende cellen waren. Ik kon kiezen uit wel vier soorten operaties. Dat vond ik echt moeilijk. Ik ben bij drie verschillende plastische chirurgen geweest. De eerste twee vond ik maar niks en ik dacht: ‘Nee!! Dit wil ik niet!’ Maar ja het
moest gebeuren. Soms dacht ik: 'Laat maar, ik doe of het er niet is.'
Even als vrouwen onder elkaar; waar ik altijd trots op was, waren mijn borsten. Ik zorgde altijd goed voor mezelf en nu zou een deel van mijn vrouwelijkheid afgenomen worden. En ja, ik ben al 46, dus wat maakt het uit? Voor mij maakte het uit.
Gelukkig kon ik rust ervaren, wetend dat er eens weer een nieuwe hemel en een nieuwe aarde komt.
Dat Hij alles weer nieuw maakt en heel, en dat we een nieuw lichaam krijgen dat volmaakt is en genezen. Nu zeg ik: ik ben genezen met een gebroken lichaam, maar straks heb ik een nieuw en volmaakt lichaam.
De juiste chirurg
De laatste plastisch chirurg die ik bezocht, was een hele goede. Eigenlijk had hij weinig poli-afspraken, maar ik kon nog een gaatje krijgen om langs te gaan. Deze arts was een hele kundige arts.
Ik kwam binnen en begon te praten, hij beschreef precies hoe ik me voelde. Ik wist: 'Dit is hem.'
Dat betekende dat ik een acht uur durende operatie moest ondergaan, ik vijf dagen plat op bed moest liggen en een lang herstel nodig had. Maar ik zou nooit meer aan die borst wat krijgen en hoefde ook niet bestraald te worden. Ze zouden de inhoud eruit halen en van mijn buikvet een borst maken.
6 januari 2020 was er een plekje voor de operatie. Dat was al vlot en ik was daar blij mee. Mijn doel was om 19 maart samen met Roel mee te kunnen gaan met een reis van onze gemeente naar Israël.
In de naam van de Vader, de Zoon en de Heilige Geest
Wie mij kent, weet dat ik een echte fan van Jezus ben, ik hou zoveel van Hem! Zijn Woord is zo levend en geeft zoveel houvast aan mijn leven, die van onze meiden en die van mijn man Roel (die er trouwens niet in gelooft, maar geloof ontvangt van God voor mij door hem heen. Ook al ziet hij dat zelf niet maar ik heel vaak wel). Zo heerlijk om te zien hoe God ook door hun dagelijkse leven werkt en ze ervan kunnen getuigen.
Die avond voordat ik geopereerd werd, stuurde Minke (onze dochter van 14) een liedje naar me en zei: ‘Mama, ik krijg hier altijd tranen van.’ Het was een nummer van Alisa Turner: Miracles. Dit nummer heeft veel indruk op me gemaakt en nog steeds krijg ik er tranen van.
Het diepste punt in mijn leven was het moment dat ik op de operatietafel lag en ik volledig overgeleverd was en nog bad: ‘In de Naam van de Vader, de Zoon en de Heilige Geest!’
God van wonderen
Toen ik wakker werd aan het einde van de dag, was dat zo naar. Ik had een vreselijke pijn aan mijn arm. Op de intensive care werd ik een beetje aan mijn lot overgelaten. Ik kon niet bellen, moest roepen, terwijl ik helemaal suf was. Ook raakte ik steeds weg, wat heel naar voelde. Ik had steeds een vreselijk dorst, maar kon niets. Ik kon geen arm optillen en zat onder de draden en
infusen. De verpleegkundige moest ik bijna smeken om een slokje water. Ik huilde en dacht: ‘Heer, waar bent u?’
Ik voelde me bijna zoals Jezus aan het kruis. Ik kon nergens heen. In die donkere nacht ging steeds het liedje door mijn hoofd van Alisa Turner: ‘Miracles, I believe in You, You are the God of Miracles!!’
Ik riep: ‘Heer, U bent de God van wonderen, daar geloof ik in, 100%.’ Op een gegeven moment stond Jezus aan mijn bed en was Hij er. En wist ik: 'wat er ook gebeurt, Hij staat naast me en Hij is een God van wonderen!'
Genezen
Dankbaar ben ik voor al die mensen die voor mijn gezin zorgden toen ik er niet was, die eten kwamen brengen, de liefde en de kaartjes en bloemen. Dank voor mijn meiden en Roel, die er voor mij waren,
en mijn zus Alice, die zo dichtbij me was en me nog elke dag belt. Enorm dankbaar ben ik voor degenen die in die tijd voor mij en mijn gezin gebeden hebben. Fijn om
een gemeente te hebben die er voor je is, voor familie en vrienden.
Uiteindelijk kwam corona in ons leven en was ik, precies voordat het uitbrak, klaar met al mijn behandelingen. Omdat ik ook geen bestraling hoefde was ik genezen. Amen!!
Eind van het jaar 2020 kon ik alles weer aan en voor ik het wist, ging mijn leven gewoon weer door. Maar ik wil niet geleefd worden, maar me laten leiden door Mijn hemelse Vader. Me afvragen: 'Wat wil Hij voor mij en mijn gezin?'
2021: Wat gebeurt er?!
Nu is het januari 2021. Wat een jaar hebben we achter de rug. Af en toe denk ik echt: wat gebeurt er?! Wat is er met de wereld aan de hand? In welke tijd leven we?
Mijn ouders wonen in het zuiden van Brazilië. Ze worden ook al een dagje ouder. Ik wilde graag naar hen toe, even rust, tijd met hen en tijd met God. De meiden doen het thuis allemaal goed.
Iedereen kon aan het werk en Roel werkte al sinds maart thuis, dus die was er ook. Maar ik wachtte even af hoe het met het vliegverkeer was. Uiteindelijk ben ik niet gegaan, omdat ik dan ook nog in quarantaine zou moeten. Helaas. Ik hoop dat het me nog gaat lukken dit jaar.
Terugtrekken en genieten
Maar omdat ik toch vrij was dacht ik: 'Ik moet iets vinden om me even terug te trekken.' Begin januari zag ik dat er een tien dagen bidden en vasten cursus van Herman Boon startte. Dat kwam mooi uit voor mij, want precies die dagen had ik vrij en tijd gereserveerd voor God.
Ik had een supermooi Bed & Breakfast gevonden in Diever, kamer 7. Dicht bij het bos. Een mooie gastenkamer met keukentje en superontbijt (beetje jammer als je vast!). Roel vond het maar vreemd dat ik in mijn eentje weg wilde, niet dat het nou iets is wat ik altijd deed. Ik wilde alle ruis uit mijn hoofd, op Hem gericht zijn en Zijn plannen voor mijn leven en mijn gezin doorgronden. Me vooral niet laten leven.
Bij de B&B aangekomen, was het ineens echt stil… heel stil. Heerlijk als je daarvan houdt. Je kon een hottub huren, daar heb ik dan ook gebruik van gemaakt in dit winterse weer en met schaapjes als uitzicht.
Frouke, mijn oudste vriendin sinds mijn zesde, ging een nachtje mee. We hebben een bijzondere vriendschap, al ruim 40 jaar, waarin we in het geloof nog precies hetzelfde staan, mogen groeien en van elkaar leren. Samen bidden, de Bijbel lezen, wandelen en genieten.
Wordt ons leven weer normaal?
Daarna was ik alleen, en dat was echt alleen, want ik zag niemand. Er waren geen winkels open. De tv had ik al snel uitgezet, alleen maar nieuws over corona. Daar had ik geen zin in. Dus ik was stil geworden en in mijn Bijbel gaan lezen. Ik was beland in Matteüs. Ik nam het door in stilte en luisterde echt naar de tekst, en dacht: 'Het lijkt wel of we in die tijd leven.' Vragen die door mijn hoofd speelden waren: 'Gaat het leven hier op aarde echt weer zo worden als voorheen? Gaat het vaccin ons leven weer volledig normaal maken? Moet ik me als christen wel laten vaccineren?' En ja, daar heeft iedereen een mening over. Wat geloof je? De media? De christenen die er fel tegen zijn? Alles wat artsen zeggen? Is het grote onzin allemaal, zijn het complottheorieën? Een hele warboel, vind ik. En daarin wil ik vooral heel dicht bij God blijven die het écht weet. Hij geeft antwoord als we erom vragen.
Ontmoeting in het bos
Ik moet wel zeggen dat ik minder goed sliep in mijn eentje. Het was zo stil, dat ik gelijk wakker werd als ik wat hoorde. Van de prachtige bossen daar heb ik heerlijk genoten. Wel spannend, want in mijn eentje het bos in gaan, vond ik niet gelijk fijn. Het was heel mooi, maar ik dacht: 'Kom ik er zelf
wel weer uit? Uiteindelijk ben ik een vrouw tegen gekomen die precies de weg wist en me een prachtige omgeving liet zien. Ze moest haar verhaal even kwijt, ondertussen heb ik natuurlijk geprobeerd te evangeliseren. Maar ik ben vooral alles over veganisten te weten gekomen;-) Ze had veel psychische klachten en ik heb voor haar gebeden in stilte. Ik hoop dat ze de rust ervaarde die ik haar zo graag gun.
De locatie van kamer 7 en de service waren geweldig, stijlvol met mooie spulletjes.
Vooral in deze lockdown, geniet je nog meer van de ruimte en de service.
God spreekt in de stilte
Ik was stil, en om mij heen was het ook stil. Ik vastte. En toen ging de Heilige Geest tot mij spreken. Het wordt stil!
Wat het meest indruk op me maakte was dat in de tijd van Matteüs zo ontzettend veel wonderen gebeurden door Jezus, ongelooflijk, achter elkaar door. Precies voordat hij gekruisigd zou worden,
kwamen er veel mensen bij Hem en zij werden genezen: blinden konden weer zien, kreupelen weer lopen. De gebroken mensen wisten precies waar ze moesten zijn en volgden Jezus.
Wat ik besefte is dat Jezus erop aanstuurt dat wij dit ook gaan doen, want Hij heeft Zijn Heilige Geest achtergelaten in ons, zodat wij het van hem over konden nemen op deze aarde.
Ik hoop en bid dat we, in een tijd waarin deze aarde schudt, onze houvast hebben bij Hem en dat we steeds meer wonderen gaan zien.
Wat was het fijn om even alleen te zijn!
