De laatste tijd ben ik aan het ontdekken hoe een weekplanning voor mij werkt. Al gauw kwam ik tot de conclusie dat ik op papier bergen kan verzetten, maar de werkelijkheid weerbarstiger is. Ik kan elke minuut inplannen met een zinvolle bezigheid, zelfs het ontspannen met een boek kan ik noteren. Maar ik vergat dat ik ook tijd nodig heb om te verwerken wat er op een dag op me afkomt. (Dat was op zich niet heel snugger van me, want ik had net het boek Focus Aan/Uit gelezen waarin uitgelegd wordt dat onze hersenen tijd nodig hebben om informatie te verwerken.) Informatie als ‘dochter moet een werkstuk maken’, is natuurlijk sneller verwerkt dan ‘dochter heeft corona’. En dan heb je nog zaken die emotioneel zwaar beladen zijn. Dan heb ik een emotionele achtbaan te nemen, en die trein gewoon te laten rijden, tot ik weer op het station ben aangekomen - als een veranderd mens.
De afgelopen maand kwamen er toevallig(?) meerdere dingen op me af waar ik echt even tijd voor nodig had. Er kwam veel verdriet bij me los, en er was en is rouw om dingen die niet zijn. Emoties kun je niet plannen, kwam ik al snel achter. En mijn to do lijst groeide, want ik pakte niet alles op. Mijn planning begon me te verstikken. Ik moest mijn planmethode over een andere boeg gooien. Minder inplannen, en meer bewust zijn van de tijd die sommige informatie en emoties nodig hebben. En hoe verwerk ik die emoties dan?
Gods Naam staat boven corona
Boven de nieuwsbrief die vorige week verscheen, zette ik een tekst uit Way Maker van de band Leeland:
Light of the darkness, my God, that is who You are.
Dit hele lied gaat over de namen van God. Precies wat ik nodig had om te horen de afgelopen week. Ik luisterde namelijk ook naar een ander lied, dat mijn pijn en verdriet benadrukte, en dat steeds in mijn hoofd bleef hangen. Maar ik wilde daar niet blijven, mijn leven is meer dan dat. Dus als dat liedje weer door mijn hoofd speelt, mag ik het één keer luisteren van mezelf, en daarna zet ik Way Maker aan. Spotify kiest daarna vanzelf een hele lijst worshipmuziek om me verder te bemoedigen. Als je Way Maker niet kent, of nog eens wil luisteren, deel ik onderaan de link naar YouTube.
Ons leven is voor ons allemaal al twee jaar in zekere mate rouw, dankzij de steeds wisselende coronamaatregelen, dierbaren die ernstig ziek zijn of zelfs overlijden. Leeland zingt: his name is
above cancer en ik zing in gedachten
above covid mee. Dit lied zet zo mooi neer dat God boven alles staat. Ook als we het niet zien, niet voelen, Hij werkt altijd door, Hij blijft altijd dezelfde.
Waar heb jij verdriet om? Voel jij je somber over?
His name is above depression. Kun jij je ogen oprichten en God zien? Of je ogen naar binnen richten en daar zijn lichtje zien flakkeren?
Depressie en somberheid zijn geen vreemde voor me. Soms zijn die zo sterk, dat ik God bijna niet meer kan zien. Dan helpt zo’n lied me, om te beseffen: ik zie het niet, ik voel het niet zo, maar God laat me echt niet alleen. Dit is een periode van somberheid, geen eeuwigheid. Deze tijd gaat voorbij, en dan komt er weer een tijd met meer vreugde.
En dan kom ik weer terug bij die planning en het maken van keuzes. Ruimte laten in mijn planning om makkelijk te kunnen kiezen voor tijd om dingen te verwerken. In
Matteüs 14
lezen we dat Jezus hoort van de dood van Johannes de Doper, en meteen reist hij naar een plaats om alleen te zijn. Dat alleen zijn lukt niet, maar aan het einde van de dag stuurt hij toch echt iedereen weg, en gaat hij alleen de berg op. Uiteindelijk maakt hij echt tijd om zijn verdriet te verwerken - samen met God. En ja, zijn werk is om mensen te voeden, zowel lichamelijk als geestelijk, zijn werk is genezen. Maar hij legt alles neer om bij God uit te huilen, te rusten, te verwerken.
Dus echt: ook wij mogen alles laten vallen en tijd nemen om de emoties die door ons heen razen, samen met God te verwerken. Door alleen op onze kamer of werkplek voor ons uit te staren, door te wandelen, wat ook voor ons werkt op dat moment.
Gods vlam brandt voor jou
Een tijdje had ik geen inspiratie om een blog te schrijven waardoor jullie zeven maanden zonder moesten doen. Nu probeer ik weer wat regelmaat te vinden, en ik vroeg me af: waarom schrijf ik eigenlijk deze blogs? Wat drijft me? In de kern dit: ik draag veel verdriet met me mee, maar ik draag ook veel zegen van God met me mee. En ik weet dat jullie dat ook allemaal hebben, op je eigen manier. Je eigen leed, je eigen zegeningen. Naast verdriet, zoveel moois en dankbaarheid. Daar probeer ik bij aan te haken en te laten zien wat God daarin betekent voor mij.
Mijn gebed is dat jullie bemoediging vinden in wat ik deel, dat God door mij heen schrijft en jullie harten raakt. Om de vlam van God te zien branden, voor jou. Want jij bent geliefd. Je bent niet alleen, maar verlicht door Gods aanwezigheid.
Herinneren jullie nog dat ik in december schreef: ‘Heer, breek mij’ en dat ik wel een reeks rampen op me af zou zien komen? Er zijn niet per se rampen op me afgekomen, maar ik zie wel dat Hij wat kastjes in mij aan het openbreken is, die jaren dicht hebben gezeten. En Hij laat me bij elke tegenslag weer zien dat ik zoveel van Hem heb gekregen om stormen te trotseren, Hij heeft van mij een krachtige vrouw gemaakt. Van plotselinge quarantaine tot het af moeten blazen van een Recharge Weekend: sommige gebeurtenissen hakken goed in mijn emoties. Maar ik ben krachtig, ik weet mijn schip wel door de stormen heen te varen, samen met God. Dank U Heer.
Wat heeft God jou gegeven om door de stormen heen te kunnen varen?
You are here, working in this place, I worship You
You are here, healing every heart, I worship You Jesus
You are Way Maker, Miracle Worker, Promise Keeper, Light in the darkness, my God that is who You are
Even when I don’t see it, You’re working
Even when I don’t feel it, You’re working
His name is above loneliness
Oh His name is above disease
I worship You
