En terwijl ik zo in dat kaarsje zat te staren, waren mijn gedachten heel druk… (Ik besefte dat ik dat bij mijn man trouwens ook doe, dan zijn we samen en dan blablablablabla ik de tijd wel vol, vindt hij niet altijd even prettig ;).) Steeds wees ik mezelf er weer op dat ik stil moest zijn en staren in dat kaarsje. En toen zag ik iets…
Ik gebruik momenteel een dikke stompkaars, die was een keer voor handen en die gaat nu alweer maanden mee. Inmiddels is de kaars al een heel eind opgebrand. Maar omdat hij zo dik is, staat de buitenkant nog aardig overeind. En ergens diep vanbinnen flakkert dat vlammetje.
Toen dacht ik: dat is God. Zijn lichtje brandt diep in mijn binnenste. En dat zie je aan de buitenkant, want de kaars geeft licht. Van boven kun je de vlam goed zien, maar aan de zijkant zie je vooral het licht dat door de muur van was heen schijnt. De vlam zelf zie je niet.
En toch is dat niet helemaal waar, zag ik. Want op één plaats zit er een kuil in de buitenkant, met een barst die naar beneden loopt. Daar zag ik wel af en toe het vlammetje tevoorschijn komen.
‘There’s a crack in everything, that’s how the light gets in,’ zoals Leonard Cohen zingt. Of: door die barst kan het licht naar buiten.
‘Heer, breek mij,’ bad ik toen. ‘Breek mij. Want juist in mijn gebrokenheid bent U zo goed zichtbaar.’
Juist doordat ik gekwetst ben, doordat ik onvolmaakt ben, door de moeilijke situaties in mijn leven, de bergen die ik te beklimmen heb, juist door al die nare dingen, heb ik iets te vertellen over God. Juist in die gebrokenheid kan Gods licht schijnen. Als ik niet huil, hoe kan ik dan laten zien dat God mij troost? Als ik niet bang ben, hoe kan ik dan laten zien dat God moed geeft? Als ik niet onrustig en gestresst ben, hoe kan ik dan laten zien dat God vrede geeft?
Juist gebrokenheid geeft mij de neiging om te delen, om iets van mijn hart te laten zien aan anderen. Om mijn lichtje van God te laten zien aan anderen. ‘Heer breek mij. Laat mij in al mijn onvolmaaktheid en al mijn leed stralen.’ En ik omarmde mijn gebrokenheid.
Aan de andere kant van de kaars is de muur van was juist heel erg dik. Dat is de dikke muur die ik heb opgebouwd om me te beschermen tegen pijn en andere nare gevoelens. Ik draaide de kaars om en ik zag dat ik het licht aan die kant minder goed kon zien, het was donkerder aan die kant. Gelukkig was er wel een grote barst, die iets meer licht doorliet. Maar het was niet de kant van de kaars waardoor andere mensen Gods licht goed kunnen zien.
Die barsten, die deuken in de muren, die maken het mogelijk dat anderen mijn ware ik kunnen zien, dat anderen God kunnen zien. Die gedachte kwam hard binnen: hoe meer ik mezelf bescherm, hoe minder zichtbaar ik ben, hoe minder zichtbaar God is. Jezus zegt zelf dat we ons licht op een standaard mogen zetten, zodat iedereen het kan zien (Matteüs 5: 14-16). Die muren van die kaars, die mogen afgebroken worden, daar mogen barsten in komen, die mogen langzaam wegsmelten, zodat Gods licht steeds meer mag schitteren voor de mensen om mij heen.
Ik bid: ‘Heer, breek mij.’ En ik zie weken, maanden van rampen voor mij uitstrekken. Want breken doet pijn. En toch ben ik niet bang. Want Gods lichtje flakkert in mijn binnenste, en ik ben nooit, nee nooit, alleen. (En straks sta ik met alle andere gelovigen God te eren voor zijn troon (Openbaring 7: 14-15).) Wie ben ik, dat ik een veilig leven zou willen leiden, terwijl het niet om mijn geluk draait? Mijn leven draait om God!
Ben jij er klaar voor om je gebrokenheid te omarmen? Om God door jouw barsten heen te laten schijnen? Heb je de moed om mee te bidden? ‘Heer, breek ons.’
Want het lam midden voor de troon zal hen hoeden, hen naar de waterbronnen van het leven brengen. En God zal alle tranen uit hun ogen wissen. (Openbaring 7: 17)
