Grijze wolk

Dit blog wilde ik natuurlijk 15 januari geschreven hebben. Maar dankzij de lockdown en alle gevolgen daarvan, lukte mij dat niet. Constant die kinderen om mij heen, ik kon geen moment rust vinden om hiervoor te gaan zitten. Uiteindelijk zat ik te wachten tot ik zover was om een opbeurend verhaal te vertellen, een opsteker in deze moeilijke tijd, een liefdevolle boodschap van de Vader, zoiets.

Vandaag bedacht ik me dat dit er misschien gewoon even niet in zit. En dat dat ook oké is.

Dus dit blog is voor alle mensen voor wie ‘dit’ een feest van herkenning is. En ook voor alle mensen die dit eigenlijk niet begrijpen.

Ik schrijf dit niet zodat jullie me plat zullen bellen, bedelven onder lieve kaartjes en opnemen in jullie vurige gebeden. (Dat mag natuurlijk allemaal wel, maar dat is niet wat ik zoek met het schrijven van dit blog.)

‘Dit’

‘Dit’ is een zware wolk van verdriet die in mijn borstkas hangt. Een grijze wolk die maakt dat ik liever zou huilen dan eten op tafel zetten. Dat de gedachte aan de trap oplopen naar de wasmachine op zolder een onmogelijke opgave lijkt. ‘Dit’ is weten dat de tranen achter mijn ogen drukken, maar niet naar buiten komen.

Zwelgen in zelfmedelijden, zouden sommigen het noemen.

‘Dit’ is een gevoel van uitzichtloosheid in mijn monotone bestaan. Elke dag hetzelfde. Dezelfde kinderen, hetzelfde huiswerk, hetzelfde huishouden. Altijd weer eten koken, wasjes draaien, was opvouwen, vaatwasser uitruimen. Tussen dezelfde muren met dezelfde mensen om mij heen. Ik zou eruit willen breken, maar naar welke leuke activiteit zou ik kunnen gaan?

Dit gaat voorbij

De sombere wolk is geen vreemde voor mij. Al in mijn tienertijd leerde ik hem kennen. Toen was het een zware wolk die zwaarder werd, en zwaarder, en zwaarder. Tot hij niet meer kon, ik niet meer kon. Dat waren zware tijden.

Inmiddels ken ik de wolk wel een beetje. En kan ik met het laatste restje nuchterheid dat ik bezit, zeggen: hij gaat voorbij. Misschien niet vandaag, misschien niet morgen, maar misschien wel volgende week. Het gaat goedkomen.

En hoewel ik gek word van al die huiselijke verplichtingen waar mijn leven uit bestaat, zorgen zij er ook voor dat ik niet dagen achtereen in mijn bed naar het plafond lig te staren. Ze houden me op de been. Want ik móet. Mijn kinderen hebben mij nodig.

Het ene been voor het andere

De ene dag is beter dan de andere. Gisteren heb ik me helemaal opgetut: jurkje aan, make-upje op, leuk kapsel. Even gewandeld met de buurvrouw om de grijze wolk te verjagen (we liepen in de stromende regen, maar het hielp toch). Even naar de winkel geweest. En Mark was de hele dag thuis, dat helpt ook.

Vandaag sta ik er weer alleen voor. Sta ik weer te bijna-janken achter het aanrecht, terwijl ik mezelf dwing een gezonde lunch klaar te maken. (Ik moest wel, de sojabonen gingen bijna over datum.) Ik post een berichtje op Facebook om te laten zien hoe aantrekkelijk een gezonde lunch eruit kan zien, misschien inspireer ik nog eens een ander met zo’n lekkere voedzame maaltijd. En zo zie je maar weer, denk ik dan, dat een foto op Facebook werkelijk niets zegt over hoe iemand zich voelt. Dat zijn twee heel verschillende zaken.

Schaduw

Ik houd me vast aan de gedachte dat de grijze wolk al tijden niet meer zo lang op bezoek is geweest, en dat hij zo zwaar was. Over all gaat het dus stukken beter met mij. Het is jaren geleden dat ik op mijn bed lag, naar het plafond te staren, en dacht: wie zou mij missen? Wat doe ik er eigenlijk toe? Zou Marks leven niet makkelijker zijn zonder mij? (Moet ik niet aan hem vragen, dan staat hij naast me te huilen omdat hij echt niet zonder mij kan.)

Geloof me: als de grijze wolk op bezoek komt, kun je echt niet zien hoe waardevol je bent. Je kunt het weten met je verstand, maar de grijze wolk overschaduwt al je gevoelens.

Dichterbij dan ooit

Het vervelendste vind ik eigenlijk wel dat de grijze wolk ook tussen mij en God in hangt. Ik zie hem even niet zo goed, ervaar hem even niet zo goed. De plek waar ik de meeste troost en bemoediging, en hoop, kan vinden, lijkt verder weg dan ooit. Maar ook daarvan weet ik: als de grijze wolk weer optrekt, zal ik ook God weer beter zien. En ook al zie ik hem nu even niet zo goed, hij ziet mij nog steeds even scherp. Misschien is hij wel dichterbij dan ooit.

Aan alle mensen die zich ook even knock-out geslagen voelen door hoe hun leven er nu uitziet. Misschien is God wel dichterbij dan ooit..